Sri Lanka

Het is bijna weer zover de vakantiebeurs begint vandaag. Morgen op naar Utrecht. DE hoofdreden om te gaan is om nog wat laatste informatie te krijgen voor onze rondreis naar Sri Lanka. Zo, hé, hé, eindelijk relaxed aan het zwembad(zondag). Voor de reis waren er al wat opstartprobleempjes. We kregen al  stress voordat  we weg gingen. We kregen Marjan haar ING pas niet op wereld gezet. Al met al een halve middag bezig geweest met dat en andere dingen die in de tussentijd offline waren gegaan om die te herstellen. Op het laatste was bijna alles weer goed aan het werken. Helaas bleven we een geen goed gevoel houden. Op zaterdag de trein naar Schiphol genomen , dat ging vlotjes. Bij de incheck balie aangekomen en de papieren afgegeven. Daar deed men moeilijk, dat we meer dan 30 dagen gingen en we maar voor 30 dagen een visum hadden. Ik vertelde dat we dat gelijk zouden verlengen in Colombo en dat we de benodigde papieren al hadden ingevuld. Na wat praten deed men een datum voor einde visum invullen na onze terugkomst waardoor we de instapkaarten konden krijgen. De vlucht naar Zurich had een half uurtje vertraging, maar was voor de rest erg rustig. Op het vliegveld Kloten moesten we enkele uren wachten. We hebben toen maar wat gedronken en gegeten. Het vliegtuig van Edelweis air was comfortabel, voor ons meer dan genoeg beenruimte. De vlucht naar Colombo verliep voorspoedig en mooi op tijd werd de landing ingezet.

 het vliegveld gelijk luchtige kleding aangetrokken en mijn steunkousen, die ik voor de vlucht had aangetrokken uit gedaan.  De douane doorkomen verliep probleemloos. De bagage opgepikt en daarna geld gepind en de bus gezocht. Die hadden we gelukkig zo gevonden. Betaald en onze bagage ingeladen. De rit naar het centraal busstation duurde 45 minuten ongeveer.Op het busstation was puur chaos. Wat een hoop bussen zonder enig systeem. Dus als we morgen verder moeten hou ik mijn hart vast. Op het busstation werden we aangesproken door een tuk tuk rijder waar we naar toe wilden. Wij de naam van het hotel gegeven en over de prijs onderhandeld. 700 roepie overeen gekomen. Wij op weg naar het hotel, door alle bagage zaten we een beetje krap. Bij het hotel  de chauffeur betaald. Later bleek dat we 2 x zo veel dan normaal hadden betaald. Bij het hotel waren er gelijk ook weer problemen. Er bleek geen kamer gereserveerd. Na wat zoeken bleek dat ik voor een verkeerde maand had gereserveerd (februari ipv januari). Dat komt er van als je zolang weg wil gaan! Gelukkig waren er nog vrije kamers en konden we de eerdere boeking annuleren.  Na al dit gedoe zijn we lekker gaan douchen en Wim is het zwembad in gedoken.Ik ben op de kamer gebleven en heb even liggen lezen. Om een uur of half vijf zijn we richting de stad gegaan en hebben we ons door een tuktuk rijder naar een beroemde tempel laten brengen en die bezichtigd, erg mooi.Daarna zijn we op het dakterras van een groot winkelcentrum wat gaan drinken. Later hebben we, onderweg naar het hotel bij een Chinees restaurant gegeten; het smaakte erg goed en daarna lekker gaan slapen. Dat hadden we wel nodig, want de laatste nacht thuis en die in het vliegtuig hebben we niet geweldig geslapen. Maandagmorgen hebben we eerst ontbeten in het hotel en zijn daarna naar het Emigratie kantoor gegaan, dat naast het hotel lag. De verlenging van ons visum geregeld en daarna te voet de stad in gegaan. We moeten nog  wat wennen aan de temperatuur want het was erg warm. Na een tijd gelopen te hebben zijn we ergens koffie gaan drinken en toen weer langs de kust terug in de richting van het hotel. Onderweg hadden we een Beiers restaurant ontdekt en zijn daar nog wat gaan drinken. Daarna hebben we ons een paar uur in het hotelzwembad en op de kamer opgehouden, want we moesten om vijf uur weer terug naar het emigratiekantoor om onze passen op te halen. zijn we  Wat later zijn we weer te voet naar het centrum gegaan en hebben op het dakterras waar we zondag ook al waren geweest weer wat gedronken. Na hier een tijd gezeten te hebben, zijn we gaan lopen richting het Beiers restaurant waar we die middag waren geweest, maar nu om wat te eten. Dit was redelijk, maar het eten bij de Chinees op zondag was lekkerder. Vanuit het restaurant hebben we een tuktuk naar het hotel genomen, we hadden geen zin meer om te lopen, en toen lekker naar bed. Vanmorgen (dinsdag) na het ontbijt de spullen ingepakt en een tuktuk genomen naar het Centraal Busstation voor de bus naar Negombo. Dit was een redelijk luxe bus met airco en die deed er ongeveer 1,4 uur over om daar te komen. Toen weer met een tuktuk naar het hotel. Na het inchecken eerst lekker onder de douche. Later zijn we te voet een katholieke kerk gaan bezichtigen,was best wel mooi . Na nog even door de stad gelopen te hebben, zijn we bij een tentje wat gaan drinken en eten. We kregen zin om te gaan zwemmen en zijn daarom terug gegaan naar de kamer om onze badkleding aan te trekken en naar het strand gegaan.Wim is het water in gegaan, maar ik ben aan de kant gebleven en heb op een bedje in de schaduw liggen lezen. Na een paar uur zijn we terug gegaan naar de kamer en om een uur of zeven zijn we ergens een typisch Sri Lankaanse curry gaan eten, erg lekker. Wim had een met kip en ik een met vis. Allebei met vijf verschillende aparte groenten. Na het eten hebben we nog wat door de hoofdstraat gelopen en in een mooie tuin van een restaurant nog wat gedronken, o.a. om een opdringerige Sri Lankaan, die ons van alles wou aansmeren, kwijt te raken. Nu zijn we weer terug op de kamer en ga ik zo lekker slapen, Wim ligt al op een oor. Morgen willen we een beetje op tijd op staan om een excursie te gaan doen. Woensdagmorgen zijn we na het ontbijt naar een boekingskantoortje gegaan en hebben we eerst een tuktuk rondtour met chauffeur door de stad gemaakt: o.a. twee boeddhistische tempels bezocht, erg mooi.

Daarna naar de lokale vismarkt met allerlei soorten vis, later nog naar een andere vismarkt waar ze vooral grote tonijnen hadden gevangen, dat was erg interessant. Verder hebben we een kruidentuin bezocht, qua grootte viel die een beetje tegen en ze probeerden natuurlijk om ons van alles te verkopen. Daarna zijn we in een koffietentje wat gaan drinken, en vervolgens naar een boot gebracht om een tour door de kanalen

en lagune, soort mangrove, van Negombo te maken. Dat was erg leuk. We hebben verschillende soorten vogels gezien en zijn ergens gestopt op een ondiepe plek om uit de boot te kunnen gaan en zittend op een krukje in het water, wat vers fruit te eten.

 

Er was nog een andere boot met een Nederlands stel, en die waren al een paar weken in Sri Lanka en ze gaven ons nog wat tips. Zij hadden in Sri Lanka rondgereisd met een tuktuk, die ze aan het begin van hun vakantie hadden gehuurd en hadden hier 1700 km mee rond getuft. Als je bekijkt hoe het hier toegaat in het verkeer echt wel een avontuur! Daarna voeren we verder en om apen uit de bomen te lokken waren er wat schijven watermeloen op de voorplecht van de boot gelegd, die ze mooi kwamen opeten.

Verder hebben we nog twee varanen gespot,

die best moeilijk te zien waren, door hun mooie schutkleur. Op het gemak zijn we teruggevaren naar de aanlegplaats en heeft de bestuurder ons weer met de tuktuk naar het hotel teruggebracht. Op de kamer aangekomen hebben we onze badkleding aangetrokken en zijn nog een paar uurtjes naar het strand gegaan. Daarna hebben we ons opgeknapt en zijn lekker gaan eten. Wim had knoflookgamba’s besteld en ik gegrilde tonijn. Later hadden we nog een gesprek met de eigenares van het restaurant, die met veel trots haar 14-jarige dochter voorstelde, die goed kon leren en een aantal schaaktoernooien had gewonnen.  Zijzelf vertelde, dat ze later non wilde worden, wel apart. Vanmorgen hebben we ons door een taxichauffeur van Negombo naar Anuradhapura laten brengen, 4,5 uur gereden voor een prijs van ca. 50 euro. Met een bus hadden we er zeker 2 x zolang over gedaan. Dit was erg aangenaam. Onderweg hebben we nog een grote Hindoeïstische tempel bezocht, erg kleurrijk en groot.

Later zijn we ergens gestopt om wat te drinken en tegen drie uur zijn we op ons volgend adres aangekomen. Een rustig en eenvoudig guesthouse in een buitenwijk en ik zit daar nu in de tuin met een briesje te typen met een kop thee onder handbereik. 

Later in de middag zijn we naar een meer hier vlakbij gelopen, waar een paar mannen stonden te vissen en we wat vogels hebben gezien, o.a. een ijsvogeltje. Aan het einde van de wandeling zijn we bij een tentje op de hoek van de straat, waar we logeren, wat fris gaan drinken. Daarna terug naar het guesthouse en later wat gaan eten bij een restaurant verderop in de straat, op advies van de eigenaars van het guesthouse. Eerst hebben we soep gegeten, Wim kippensoep en ik een vissoep. Daarna nassi-goreng: Wim met kip en ik met kleine garnaaltjes, er zat van alles in, o.a. cashewnoten en ananas, erg lekker. Toen lekker gaan slapen. Gisteren, vrijdag, ontbeten in het guesthouse met koffie, thee, allerlei Sri Lankaanse lekkernijen, sommige zoet, en ook wat pittigs, een hoop fruit en een gebakken ei en jam met toast. Eigenlijk teveel, en dat voor 400 roepies p.p. (2 euro). Na het ontbijt hebben we met de eigenaar doorgesproken wat we hier wilden doen. Hij vertelde, dat er tempels zijn, die  je gratis kunt bekijken en een aantal, die je moet betalen. Afgesproken om gisteren de gratis tempels te bezichtigen en morgen de andere.

Het was 3 km lopen daar naar toe. Dat hebben we gedaan, zodat we onderweg nog wat van de stad konden zien en kwamen langs allerlei kraampjes waar ze van alles en nog wat verkochten, van kleding tot kookgerei, en van fruit tot ondergoed enz. We werden wel regelmatig aangesproken of we geen tuktuk hoefden.

Bij het tempelcomplex aangekomen hebben we eerst ergens wat cola gedronken, want we hadden het warm en waren dorstig. Daarna hebben we te voet een aantal tempels bezocht. Hier en daar moest je ook door de beveiliging en het vervelende was, dat je bij sommige tempels al een stuk voor de tempel je hoed of pet af moest doen, terwijl het erg warm was. 

 

 

Voor Wim was dat nog minder prettig dan voor mij. Uiteraard moest je ook je schoenen uittrekken en we waren blij, dat we dikke sokken aan hadden, want hier en daar was de grond erg warm. Tussendoor zijn we weer ergens wat gaan drinken en daarna weer verder gegaan. Op een gegeven moment liepen we op ons gemak van een tempel naar een andere toen Wim even door zijn enkel ging en zijn evenwicht niet meer kon houden. Hij probeerde zich nog te corrigeren, maar het lukte niet. Ik zag het gebeuren, maar kon er niets aan doen, want het ging heel snel. Hij viel voorover op de grond en zijn gezicht bloedde als een rund, ik dacht even dat hij zijn neus gebroken had, maar dat erge bloeden kwam door de bloedverdunners. Uiteindelijk had hij een snee, net boven zijn rechter wenkbrauw en links een beschadigde duim en middelvinger. Meteen na het gebeurde stopte een tuktuk met een Boeddhistische non die aanbood om ons naar het Rode kruis te brengen. Daar bleek, nadat ze Wim een beetje opgelapt hadden,

dat ze de goede verbandmiddelen e.d. niet hadden en zijn we met een tuktuk onder escorte van twee toeristenpolitieagenten naar het ziekenhuis gebracht. Daar op de eerste hulp allerlei administratieve zaken afgehandeld en toen gewacht op een dokter. Hoe het daar toegaat is ongelooflijk, ze zijn bijvoorbeeld rondom de bedden van de mensen die daar liggen met minstens tien vrouwen de vloer aan het schrobben en hoe de mensen erbij liggen kun je je niet voorstellen: in gammele bedden en alleen maar wat ventilators aan het plafond. Bloedheet en je ziet nauwelijks iets van medische apparatuur enz. Ik had medelijden met de patienten. Als in Nederland nog iemand durft te klagen over de gezondheidszorg, moeten ze hier eens komen kijken! Na een tijdje gewacht te hebben kwam een dokter en die heeft allerlei vragen gesteld aan Wim en bekeken welke medicijnen hij gebruikt, fotokopieën van de pas gemaakt enz. Intussen had een van de politieagenten, die er ook nog steeds waren, de eigenaar van het guesthouse opgetrommeld, die met zijn broer kwam kijken. Al met al voelde ik me best opgelaten, omdat we toch een soort van voorkeursbehandeling kregen. Na het bezoek van de dokter werden Wim zijn wonden ontsmet door een verpleger, die dat deed op zijn dooie akkertje, het woord efficiënt kennen ze niet. Toen weer wachten en wachten, tot er weer een dokter kwam, die wou dat Wim schone kleding aantrok ivm infecties. Dus ik terug naar het guesthouse om schone spullen te halen. Toen ik terugkwam in het ziekenhuis had Wim een tetanusprik gehad, maar verder was er nog niks gebeurd. Dus maar weer wachten. Op een gegeven moment kwamen ze ons ophalen om naar het “Operation Theatre” te gaan, waar de wond boven Wim zijn wenkbrauw gehecht zou worden. Het was ook net een theater. Wim moest zijn schoenen uit trekken en naar binnen. Ik moest buiten staan wachten en het duurde en duurde maar. Op een gegeven moment kwam iemand me halen en zat Wim binnen nog te wachten. Nadat iemand hem kwam halen, bleek dat hij nog een tijd had moeten wachten, omdat er een urgenter geval tussen kwam. Uiteindelijk is de wond gehecht en moesten we naar de verpleegafdeling. Hier weer wachten op een dokter en na nog allerlei papierwerk en het wachten op extra medicatie kregen we de rekening, een totaal van 2250 roepies, 12,25 euro. Na dit betaald te hebben mochten we gelukkig weg! Ze hadden eerst een paar keer gezegd, dat Wim 24 uur moest blijven ter observatie, maar daar wil je echt niet zijn, ondanks dat ze vertelden, dat ze voor toeristen extra faciliteiten hadden! De verpleegafdeling was dan wel wat beter dan de eerste hulp, maar als je alleen al naar het materiaal keek, verroeste bedden en bijna geen apparatuur, alles werd met de hand in grote mappen genoteerd, geen computers enz.enz., je wordt er gedeprimeerd van en kunt alleen maar dankbaar zijn, dat je in een land woont, waar dat allemaal stukken beter is en de mensen hier zijn waarschijnlijk niet anders gewend, maar ik vond het mensonterend. Morgen, zondag, moeten we wel nog terug naar het ziekenhuis om het verband te laten wisselen. En a.s. vrijdag in de volgende plaats de vijf hechtingen eruit te laten halen. Al met al heeft dit zo’n 5,5 tot 6 uur geduurd tot we weer terug waren in het guesthouse, maar het  had veel erger kunnen zijn. Gisteravond zijn we weer in restaurant Milano, waar we de vorige avond gegeten hadden, gaan eten, want we hadden geen zin om ver te gaan, omdat we allebei nogal moe waren.

Wim heeft vannacht redelijk geslapen door de pijnstillers die hij heeft gekregen. Vanmorgen was zijn oog wel dik en rood, maar dat was te verwachten. Verder voelde hij zich redelijk, maar na het ontbijt is hij toch op bed gaan liggen, omdat hij wat duizelig werd. Ik heb na het ontbijt geregeld, dat wat van onze kleding gewassen kan worden, want de kleding, die Wim gisteren droeg zat nogal onder het bloed. Het is hier nu 11.30 in de ochtend en ik ga nu stoppen met typen, want ik heb ons verhaal zo ver bijgewerkt. 

Zaterdag was dus voor ons echt een rustdag. Wim heeft veel geslapen, ik heb veel gelezen en ook nog ff een tukje gedaan en we hebben nog geprobeerd of ik de damestennisfinale van de  Australian Open kon kijken, maar dat werd hier helaas niet uitgezonden. ’s Avonds zijn we in een restaurant, dat wat verder van het guesthouse lag gaan eten. Ze hadden curry met extra groente, kip of vis en dat was het dan. Wim heeft met kip genomen en ik met groente. Er kwamen veel schaaltjes met allerlei gerechtjes, vooral groente, o.a. aubergine, okra, aardappel enz. Dus ik had die extra groente helemaal niet nodig gehad. Er was uiteraard ook een flinke portie rijst bij; we hebben het niet helemaal op gekregen, maar het was erg lekker.

Zondag, gisteren, zijn we na het ontbijt eerst naar het ziekenhuis geweest om het verband van Wim te laten verschonen. Daarna hebben we een paar uur rustig aan gedaan, want Wim is nog vrij snel moe, komt misschien ook door de medicatie. Om half vier werden we opgehaald door een tuktuk rijder om naar Mihintale te gaan. Dat ligt hier 13 km vandaan en daar is een bekend tempelcomplex op een berg. Onderweg er naar toe zijn we nog gestopt bij Kaludiya Pokuna: er is een soort vijver te zien en de overblijfselen van een klooster. Ook een leuke plaats om te picknicken met veel groen.

Daarna verder naar Mihintale: de tuktuk rijder zette ons onderaan de berg af en daarna moesten we heel veel trappen op, die niet allemaal even makkelijk te belopen waren.

Toen kwamen we op een soort plateau met verschillende stupa’s (soort tempel). Daarna moest je nog een stuk hoger om bij de belangrijkste en grootste te komen. Vandaar had je, omdat het flink hoog lag, een schitterend uitzicht over de omgeving.

Er was nog een wat hoger punt, maar toen we zagen hoe lastig het was om daar te komen, en helemaal om weer naar beneden te komen, en ook nog zonder schoenen, hebben we dat maar niet gedaan. Toen we vanaf de hoogste tempel

weer naar beneden liepen, werden we aangesproken door twee Limburgse vrouwen, die ons dialect hadden horen praten. Een kwam uit Stein en de ander uit Spaubeek. Zo zie je maar weer hoe klein de wereld is! Die berg zou ook bekend staan om zijn mooie zonsondergang, maar dat viel een beetje tegen. Daarom zijn we tegen die tijd maar weer naar beneden gegaan, en om in het donker die trappen af te lopen leek ons ook niet zo’n goed idee. Daarna met de tuktuk terug naar ons verblijf en wat later weer gaan eten bij restaurant Milano, omdat het eten daar goed is. Deze keer hadden we allebei noedels besteld, ik met en Wim zonder vis, en daarna nog een toetje. Deze avond gingen we een beetje op tijd naar bed, want we hadden met de eigenaar van ons verblijf afgesproken, dat we vandaag met een tuktukrijder naar de oude stad zouden gaan om allerlei tempels te bezoeken, die we afgelopen vrijdag nog niet hadden gezien. We zouden een gedeelte vanmorgen doen, en de rest tegen de avond, ivm de warmte.

We wilden om 7.00u ontbijten en om 7.30u vertrekken, maar toen ik om 7.00u buiten kwam, was er nog niemand te zien. Wat later kwam de eigenaar naar buiten en ging beginnen met het ontbijt en hij bood zijn excuses aan voor de vertraging. Uiteindelijk kwam de tuktuk om 8.00u en vertrokken we even later. Onderweg toen Wim naar een pinautomaat was, reed hij door naar een tankstation vlakbij, maar hij had daar niks van gezegd en Wim dacht toen hij weer buiten kwam, dat hij zijn vrouw kwijt was, haha! Toen doorgereden naar de tempels: de eerste twee hadden we vrijdag al gezien, maar we hebben ze vandaag nog uitgebreider bekeken.

Maar eerst zijn we naar de oudste boom van de wereld gegaan Jayasiri Maha Bodi

Het was erg druk, want het bleek een feestdag te zijn. De meeste mensen waren helemaal in het wit gekleed en hadden bloemen en soms fruit bij zich om te offeren. De bloemen blijven een aantal uren liggen, maar als alles vol ligt worden de bloemen weggegooid en de offerstafels weer schoongemaakt voor de volgenden.

Later hebben we bij een loket entreekaarten gekocht voor de rest van de tempels, want dat waren tempels waarvoor je moest betalen. Tot een uur of 11, half 12 hebben we van alles bezichtigd en maar weer steeds schoenen uit en hoed af! Hier en daar probeerden mensen ons natuurlijk allerlei souvenirs te verkopen, maar we hebben alleen een serie fotokaarten gekocht, waarop alle tempels staan, die we hebben bekeken.

Nadat we bij het tempelcomplex zijn vertrokken, zijn we, op ons verzoek, naar het treinstation gebracht. We wilden alvast kaartjes kopen voor de treinreis van Kandy naar Nuwara Eliya, want die schijnen erg gewild te zijn en die trein gaat maar 3 x per dag. Wij hadden gepland om dat over twee weken te doen, maar die dag was al volgeboekt. Toen maar voor de dag ervoor gevraagd en dat lukte gelukkig wel. Want het moet een heel  mooie treinreis zijn! Toen terug naar het guesthouse en daar heeft Wim de hotels om geboekt, want in het ene moesten we dan een dag eerder vertrekken en in het volgende zouden we een dag eerder aankomen, maar het is geregeld. Daarna geprobeerd om een tukje te doen, maar slapen lukte niet, wel wat uitgerust en lekker onder de douche geweest. Het is hier nu 16.15u en om 17.30u worden we weer opgehaald om nog de rest van de tempels te gaan bezichtigen. Morgen hebben we voor 10.00u een taxi besteld om naar ons volgend adres te gaan in Trincomalee. We hadden eerst met de bus willen gaan, maar omdat Wim nog niet helemaal de oude is, leek dat niet zo’n goed idee.

Dus tegen half zes haalde de tuktuk ons weer op en hebben we nog een stuk of 3, 4 tempels bezocht. De ene wat mooier dan de andere. Rond zonsondergang waren we weer terug in het guesthouse en wat later zijn we voor de laatste keer gaan eten bij Milano, weer erg lekker. We raakten daar aan de praat met een ober, die hier al 13 jaar bleek te werken. Daarvoor had hij in Colombo gewerkt, waar hij 60.000 roepies per maand verdiende (300 euro) en hier verdiende hij de helft met werkdagen van 13 uur , zeven dagen per week met vier vrije dagen in een maand. Ondanks dat alles hier een stuk goedkoper is dan bij ons, vraag je je af hoe iemand met een gezin hiervan kan rondkomen. De volgende morgen nog een keer uitgebreid ontbeten en genoten van de eekhoorns in de tuin. Tegenover het guesthouse zaten een aantal apen op de daken van de huizen, die allerlei capriolen uithaalden. Het viel nog mee, dat ze het fruit op onze tafel niet kwamen pikken. Je hoort ook vaker kanonschoten om hun te verjagen, maar dat helpt niet veel. Na het ontbijt hebben we de rekening betaald; we hoefden niet te betalen voor de was, die ze voor ons hadden gedaan en ondanks dat sommige kleren van Wim onder de bloedvlekken zaten, was het goed schoon geworden. Het waren sowieso heel aardige mensen. Tegen 10.00u kwam de taxi om naar Trincomalee te gaan. Het bleek dezelfde chauffeur te zijn, als die met ons met de tuktuk naar Mihintale was gereden. Onderweg wou hij ergens stoppen voor koffie en zo gezegd zo gedaan. De koffie waar hij ons op wou trakteren was mierzoet en gelukkig was het maar een klein kopje, want we hadden onze suikers voor die dag wel weer binnen. Daarna de reis voortgezet en later nog ergens gestopt om wat cola te drinken, en die hebben wij toen ook voor de chauffeur betaald, niet meer dan logisch. We hadden vanaf ons tafeltje een mooi uitzicht over een meer. Het was sowieso een mooie route met onderweg nog verschillende meren met veel reigers, en we hebben nog een kudde waterbuffels gezien.

Rond 13.00 u zijn we aangekomen op de volgende plaats van bestemming in Uppuveli, een klein plaatsje vlakbij Trincomalee. Een mooi luxe aandoend hotel met een mooi zwembad en 100 meter vanaf het strand. Na de formaliteiten afgehandeld te hebben zijn we naar het zwembad gegaan, en later zijn we op het strand gaan kijken. De golven waren nogal woest en hier en daar wapperden rode vlaggen; je zag ook niemand in het water. Bij een strandtent zijn we wat gaan drinken, Wim had zin in een pilsje maar bij de eerste mochten ze geen bier schenken, omdat het een nationale feestdag was. Het was nl. Onafhankelijkheidsdag. Op de volgende plek hadden ze wel bier, maar dat deden ze vanwege de feestdag in een donkergekleurde beker, zodat men niet meteen zag, dat je bier dronk. Op veel plaatsen hier kun je geen alcohol krijgen, maar hebben ze wel veel soorten frisdrank en allerlei fruitsappen, ook lekker! Bij die strandtent raakten we aan de praat met een Limburgs stel, waaraan Wim vroeg of ze tips hadden voor een goed restaurant, maar zij waren ook dezelfde dag pas aangekomen. Zij bleken ook met een tuktuk rond te reizen. Later zijn we eens gaan rondneuzen om te zien, waar je goed kon eten. Uiteindelijk beland bij restaurant Nina waar het erg druk was. Het was een hele simpele zaak, je zat met je tafel en stoel in het zand, of op een betonnen vloer, zonder poespas. Wim bestelde een cola, en die bleken ze in een winkel te zijn gaan halen. Ik keek tegen de keuken aan en regelmatig sprong iemand van de medewerkers op een brommertje om kool of ananas of weet ik wat te gaan halen. Voor onze begrippen onbegrijpelijk, dat ze niet meer voorraad aanleggen, of zeggen, dat ze iets niet hebben. Het wachten op het eten duurde nogal lang, want er zat o.a. een grote groep van 10 Finnen, die ook in ons hotel logeerden en de rest van de tafeltjes waren ook zo wat allemaal bezet. Wim en ik hadden samen een kreeft besteld,

die zou worden gegrild en daar kwamen frietjes en salade bij. Thuis is dat nogal duur, maar hier kostte dat 38 euro voor ons twee, inclusief drankjes. Het was heel lekker en was het wachten waard. Bij het afrekenen verontschuldigden ze zich nog dat het lang geduurd had. Na een redelijke nachtrust gingen we ontbijten in het airco restaurant, maar we waren helaas bij een raam in de zon gaan zitten, en dat was om 9.00u al goed warm, dus de volgende dag een koeler plekje opzoeken! Het ontbijt was uitgebreid: je kon een Engels ontbijt krijgen met alles erop en eraan, Sri Lankaans eten, pannenkoekjes, yoghurt, cornflakes, fruit enz. Na het ontbijt hebben we via de receptie een tuktuk gehuurd en zijn we wat plekken gaan bezichtigen in Trincomalee. Eerst gingen we naar een beroemde hindu tempel, de Kandasamy kovil,

erg mooi en heel kleurrijk, met vooral pasteltinten.

Er was een trouwceremonie, dus daar hebben we ook nog even naar gekeken. De bruid was in rood met goud en de bruidegom bijna helemaal in het wit met een soort tulband op zijn hoofd.

De andere feestgangers zagen er ook allemaal prachtig uit, vooral de vrouwen. Daar ligt ook een rots, Swami rock, maar dit stelt niet zoveel voor. Vervolgens zijn we met de tuktuk naar Fort Frederick gegaan, dat is gebouwd door de Portugezen, daarna is herbouwd  door de Nederlanders en nog weer later overgenomen door de Engelsen.Nu is het gebouw eigendom van het Sri Lankaanse leger, maar je kunt wel nog dingen bekijken aan de buitenkant, zoals een aantal kanonnen en een oude muur met een poort. Hierna hebben we nog een andere hindu tempel bekeken, ook weer erg kleurrijk en daar was ook weer een trouwplechtigheid aan de gang.Misschien is woensdag hier een dag die geluk brengt of zo? Toen we hier genoeg foto’s hadden gemaakt hebben we ons laten terug brengen naar het hotel. Even naar de kamer en toen naar het strand. Lekker wat met de voetjes door het water gelopen en daarna een strandtent op gezocht. Het was erg rustig aan het strand en de bediende van de strandtent vertelde, dat deze maand in het algemeen een rustige maand is en volgende maand hier het hoogseizoen begint.Dat schijnt in Sri Lanka per regio te verschillen. We hebben daar wat zitten lezen, wat gedronken en lekkere soep gegeten: champignons met gamba’s, een beetje pittig! Na een paar uurtjes is Wim naar het zwembad gegaan en ik nog ff naar de kamer, tot een uur of half vier. Ik had geen zin om daar te liggen op het heetst van de dag, ook al heb je een parasol! Om een uur of vijf zijn we weer naar de kamer gegaan, lekker gedoucht en buiten nog wat gelezen, maar helaas kwamen toen de muggen, dus insmeren maar weer. Wat dat betreft valt het hier erg mee; in Anuradhapura was het veel erger, omdat daar veel stilstaand water was. Om een uur of half acht zijn we weer naar restaurant Nina gegaan. Het was nog drukker dan de vorige avond en op een gegeven moment kregen we een bakje met zoute popcorn aangeboden voor het lange wachten. Maar als het eten goed is, is dat niet erg. Wim had noedels met garnalen besteld en ik gebakken rijst met gemengde zeevruchten. Allebei weer erg lekker, en best veel, want ik kreeg het niet op. Daarna wilden we bij een tentje nog wat gaan drinken, maar daar zat niemand, dus toen bij de bar van het hotel nog een biertje en een wijntje genomen. Toen lekker naar bed. Na een goede nachtrust tegen 9.00u weer gaan ontbijten en daar kennis gemaakt met onze nieuwe, Nederlandse, buren. Twee stellen, die wat ouder zijn dan wij en zij reizen met zijn vieren in een busje met chauffeur. Zij vroegen zich af hoe wij dat deden, en hadden het al erover gehad, dat we wel met een rugzak zouden rondreizen. Dus ff verteld van  welk vervoer wij o.a. gebruik maakten. Voor vandaag hebben we niks gepland, want alles wat hier de moeite waard is om te bekijken hebben we gisteren al bezocht. Wim is naar het zwembad gegaan, net terug gekomen en ik ben nu zover bij met ons reisverslag.

Wim is  nu net terug van het zwembad en we hebben besloten om lekker naar het strand te gaan. We zijn daar op het terras van de strandtent gaan zitten waar we gisteren soep hadden gegeten. We hebben wat gedronken en gelezen in onze e-reader en op een gegeven moment wat voor de lunch besteld. Wim frietjes, dat zijn hier hele dunne, maar wel lekker, en voor mij garnalen met een pittige saus! Later hebben we nog een flink stuk over het strand gelopen en daarna terug naar het hotel. ’ s Avonds nog een keer gaan eten bij Nina, maar nu was het niet zo druk. De volgende morgen moesten we een beetje op tijd op. We wilden om 7.30u aan het ontbijt zitten, want we hadden om 8.00u met een tuktuk bestuurder afgesproken om met ons naar het ziekenhuis te gaan, want Wim zijn hechtingen moesten eruit gehaald worden. Zo gezegd, zo gedaan, maar nu wel in een private kliniek. Bij de eerste bleek de dokter pas om 10.00u te beginnen, dus naar de volgende. Na wat formaliteiten en wat hulp van de tuktuk bestuurder was Wim vrij snel aan de beurt. Hij had een nieuwe pleister erop, die nog twee dagen moest blijven zitten en kreeg een soort jodium gel mee, die hij daarna erop moest doen. De wondjes aan zijn vingers zijn al goed genezen. Vandaag waren we uit en thuis maar een uurtje kwijt, wat anders dan de vorige keer bij het gouvernementele ziekenhuis.  Daarna eerst een paar uur naar het zwembad waar nog lekker veel schaduw was en ’s middags weer naar  de strandtent waar we al een paar keer waren geweest. Daar was het met een lekker briesje ook goed uit te houden. Later in de middag waren ze tafeltjes en stoelen aan het klaar zetten op het strand, zodat mensen daar ’s avonds konden zitten om te eten. Dat leek ons ook wel wat, dus toen het donker was teruggegaan. Ze hadden een vis menu en dat leek me wel lekker, dus dat besteld en Wim ook soep, een hoofdgerecht en een toetje. Uiteindelijk zaten we daar met zijn tweeën, maar wel romantisch met een kaarsje op de tafel en het geluid van de branding.

Dit op onze laatste avond aan zee, voorlopig…. De eigenaar bedankte ons nog voor de klandizie, omdat het in deze periode zo slap was.

De volgende morgen nog op het gemak gaan ontbijten en de laatste spullen ingepakt. We zouden voor drie nachten naar Habarana gaan, maar voor ons vertrek had Wim nog een mailtje gekregen, dat er problemen waren met de boeking van ons hotel daar en hadden ze ons omgeboekt naar een ander hotel in Sigirya, daar 13 km vandaan. We konden toch naar Habarana gaan en zouden daar door een chauffeur worden opgehaald, die ons dan naar ons andere hotel zou brengen. We lieten ons door een tuktuk naar het busstation brengen en zijn daar in de bus richting Habarana gestapt.

  Het was een bus met ARKO, alle ramen kunnen open (en de deuren ook). De deuren bleven de hele reis gewoon open, maar daardoor had je wel een lekker windje, en soms sprongen de mensen gewoon in of uit de bus, onder het rijden. Een kaartjesverkoper liep wel door de bus om er voor te zorgen, dat iedereen betaalde en had ook onze bagage binnen gezet. Die rit van een kleine twee uur kostte 65 eurocent per persoon! In Habarana aangekomen heeft Wim vanuit een restaurant waar we wat waren gaan drinken de chauffeur gebeld, zo als afgesproken. Die kwam ons wat later ophalen, heeft ons naar het nieuwe hotel gebracht en daar de formaliteiten voor ons afgehandeld. Dit hotel heeft minstens 230 kamers, maar het zijn allemaal kleine huisjes en ze liggen in een soort uitgestrekt park. Er lopen apen en eenden rond en je hoort en ziet veel verschillende vogels. Het is ook een gewilde plek voor vogelspotters. Er is veel groen en water. Na ons geinstalleerd te hebben zijn we de omgeving gaan verkennen. Omdat we nu in Sigirya waren ipv Habarana zijn we hier dichtbij de zgn. Leeuwenrots, die we willen gaan beklimmen. Dus hebben we uitgezocht waar de entree is, waar je kaartjes moet kopen enz. Uiteindelijk zijn we de weg een beetje kwijtgeraakt, want het gebied was tamelijk uitgestrekt en de kaart op de telefoon gaf wat anders aan, dan waar wij dachten te zijn. We hadden het ook behoorlijk warm gekregen en zijn eerst ergens wat gaan drinken. Daarna hebben we uitgezocht hoe we terug moesten en zijn naar het hotel terug gelopen. Wim ging afkoelen in het zwembad en ik heb me eerst opgeknapt en ben daarna op bed gaan liggen met de airco aan om ff bij te komen. In dit hotel zit  ontbijt en diner inbegrepen bij de kamer, omdat er in de buurt verder ook niet veel is. Het diner bestond uit buffet en was vanaf 19.30u. We gingen wat eerder naar de bar om al vast wat te drinken. Wim wou een pilsje bestellen en voor mij een glas wijn. Het stond op de kaart, maar mocht niet geschonken worden, omdat het volle maan was! Heb je ooit zoiets gehoord? Sterke drank en cocktails konden wel, een beetje raar. Toen maar een cocktail zonder alcohol genomen en Wim uit protest niks. Op een gegeven moment gingen we maar eens naar de eetzaal en daar was het super druk, erg massaal. Een heel verschil met de avond ervoor toen we met zijn twee op het strand zaten te eten! Het buffet was wel erg uitgebreid, voor elk wat wils. We hebben nog kennis gemaakt met andere Limburgers uit Mechelen, die daar een boerenbedrijf hebben met camping en vakantiewoningen. Deze tijd van het jaar was voor hun de beste periode om er even tussen uit te gaan. Na het diner hebben we nog een drankje genomen in de bar en heeft Wim toch ook maar wat gedronken, allebei een cocktail en toen lekker naar bed. De mensen uit Mechelen hadden de leeuwenrots al beklommen en hadden ons aangeraden om op tijd te gaan. Dus zondagmorgen rond 7.00u naar  het ontbijt en daarna een tuktuk geregeld om ons naar de ingang  te brengen. Eerst moesten we naar het museum kaartjes gaan kopen en daarvoor onze pas meenemen. Daarna naar de ingang, de entree kaartjes laten stempelen en toen konden we beginnen ( De kaartjes kostten trouwens voor Sri Lankanen 50 eurocent en voor buitenlanders 30 USD per persoon). Eerst liepen we een stuk over paden, langs water en toen tig stenen trappen op, af en toe afgewisseld door weer een stukje plateau.  De stenen trappen werden afgewisseld door ijzeren trappen, en ongeveer halverwege had je een wenteltrap naar boven waar je een aantal muurschilderingen kon bekijken, wel mooi, en toen via een andere wenteltrap weer een stuk naar beneden, waar je je verdere weg naar boven kon vervolgen. Op een gegeven moment kom je op een plateau met Lion paws, zgn. leeuwenpoten.  Daarna moet je nog meer trappen beklimmen naar de top. Hier zijn restanten van zgn. paleizen en een koninklijk zwembad te zien. Het waren behoorlijk wat trappen om te bestijgen, en regelmatig even stoppen en uit hijgen, maar uiteindelijk is het uitzicht zeer de moeite waard. We hadden er 40 minuten over gedaan om boven te komen, dus dat viel mee. Na foto’s gemaakt te hebben zijn we begonnen aan de afdaling. Dat was soms vervelender dan omhoog, maar gelukkig waren er maar een paar stukken met tegenliggers. Onderweg op een plateau waar wat bankjes stonden ff gaan zitten en nog wat water gedronken. Op een gegeven moment kwamen we uit bij souvenirkraampjes, omdat iemand ons de verkeerde kant had opgestuurd. Toen even een stukje teruggelopen, want we wilden nog wat andere dingen bekijken en hier en daar nog foto’s maken. Later hebben we nog het museum bezocht, waar allerlei voorwerpen zijn te zien die ze in de omgeving hebben opgegraven, o.a. van terracotta, zoals beeldjes en kruiken e.d. Ook waren hier op een muur hetzelfde soort fresco’s te zien als in de rots. Daarna zijn we teruggelopen in de richting van het hotel. Onderweg hebben we bij een guesthouse in de tuin, aan het water wat gedronken. Ze hadden hier heerlijke ijskoffie, de lekkerste koffie, die ik tot nu toe in Sri Lanka heb gehad. Terug in het hotel hebben we onze zwemkleding aangetrokken om wat af te koelen in het zwembad. Voor het diner zijn we weer wat gaan drinken bij het guesthouse van ’s morgens. Hier kon je ook een kamer krijgen en het was daar lekker rustig; jammer dat we dat niet van te voren hadden geweten, want dat leek ons veel leuker, dan het massale van het hotel waar we nu verblijven. Maar bij het diner was het gelukkig een stuk rustiger dan de vorige dag, want er waren veel gasten vertrokken. Hier komen ook vaker grote groepen, want zaterdag was er bijv. een grote Nederlandse groep met Fox reizen, maar die waren gistermorgen weer vertrokken. Na het diner hebben we nog even in de bar gezeten en wat op onze telefoon gekeken, want hier is alleen maar wifi bij de bar en het zwembad, dus moeten we daar af en toe gebruik van maken. Vanmorgen een beetje uitgeslapen, tot 8.00u en na het ontbijt teruggegaan naar de kamer, die toen al werd gepoetst. Wim heeft zijn zwembroek aangetrokken en is naar het zwembad gegaan en ik heb vanmorgen ons verhaal zover bijgewerkt. Ik breng zo de laptop naar Wim, dan kan hij foto’s erbij voegen. Vanmiddag gaan we naar Kaudulla National Park om olifanten te zien.

Nadat Wim foto’s bij de tekst had gevoegd zijn we nog een ijskoffie gaan drinken bij het bekende adres. We hadden ook soep besteld, maar dat duurde wat lang en hebben we ons moeten haasten om het op tijd op te hebben. Want om twee uur zou ons iemand komen ophalen voor de safari, maar dat hebben we net gered. Met een jeep, waar ik heel moeilijk in kwam omdat het nogal hoog was, zijn we naar de ingang van het park gereden. Wim ging met de chauffeur entreekaartjes kopen, maar dat duurde nogal lang.

Na hun terugkeer werd eerst het dak open gemaakt en zijn we daarna achter andere jeeps aan gereden, het park in. Al vrij snel zagen we een olifant, maar soms moest je goed kijken, vanwege het hoge olifanten gras. Daarna zagen we er steeds meer, soms wel een stuk of zeven tegelijk, met af en toe en baby olifant erbij, erg mooi. Uiteindelijk hebben we ook nog wat buffels gezien, een prachtige pauw en een paar mooie vogels.

Al met al erg de moeite waard! Met donker waren we terug en hadden nog een uurtje de tijd voor het avond eten om lekker te douchen en het stof af te spoelen. Na het eten nog even in de bar gezeten om wat te internetten en dan naar bed. Op de kamer terug gekomen bleek dat iemand de boel had versierd met bloemetjes en een mooie lotusbloem had gevouwen van handdoeken, als afscheid omdat het daar onze laatste nacht was.

De volgende ochtend na het ontbijt hebben we ingepakt en uitgecheckt. We wilden onderweg naar de bus nog een ijskoffie gaan drinken, maar dat bleek nog niet te kunnen, helaas. Bij de bus naar Dambulla aangekomen konden we onze bagage inladen en al vast instappen. Het duurde nog even eer de bus vertrok en we zagen toen een stel op een olifant voorbij komen. Die olifant had daar eerst nog stil gestaan met kettingen om de achterpoten, erg zielig. Na een kwartiertje vertrok de bus en die werd hoe langer hoe voller, gelukkig hadden wij een zitplaats! Na zo’n drie kwartier zijn we aangekomen bij het busstation van Dambulla en hebben daar een tuktuk genomen naar ons hotel. Dat ligt aan de rand van de plaats en het is er erg rustig; er zijn nu weinig gasten. Het is een mooi hotel, met in de eetzaal mooie tekeningen, maar helaas is er geen lift en onze kamer is op de tweede verdieping, dus aardig wat trappen lopen. Na ons geïnstalleerd te hebben zijn we naar het zwembad gegaan en hadden dit voor ons alleen.

Met een lekkere ijskoffie en boek onder handbereik was het wel goed uit te houden. Om een uur of half vijf zijn we te voet naar het centrum gegaan, ongeveer een uur lopen. Onderweg kwamen we langs een grote markt, een soort van distributiecentrum voor allerlei groenten en fruit waar het erg druk was met handelaren.

Dambulla zelf stelt als plaats niet veel voor. Er zijn een paar grote doorgaande wegen met kramen en winkels er langs. We vonden een restaurant waar we wat hebben gedronken en zijn daarna met een tuktuk naar het hotel terug gegaan. Wat later zijn we daar gaan eten: allebei soep en rijst en curry, Wim met beef en ik met kip, wel lekker. Vanmorgen (woensdag) eerst gaan ontbijten. Je kon kiezen uit Amerikaans met gebakken ei, tomaat, worstjes en witte bonen in tomatensaus voor Wim en een continentaal voor mij: met cornflakes (al geen eeuwen meer gehad), pannenkoekjes en toast met jam en voor allebei nog fruit. Na dit ontbijt zijn we naar de Cave Temples ( 5 tempels die zijn uitgehouwen in een grot) gelopen. Het was dik een half uur lopen vanaf het hotel en dat hadden we niet goed in geschat. Bij de entree aan gekomen bleek dat je weer een hele hoop trappen op moest wat we ook niet in onze reisgids vermeld hadden zien staan. Dus toen we boven aan kwamen waren we flink bezweet, maar het was wel de moeite waard: de vijf tempels waren heel mooi, met heel veel boeddha’s, liggende en staande in verschillende groottes en ook mooie plafondschilderingen.

Na dit bezichtigd te hebben zijn we via een andere kant met trappen naar beneden gegaan. Daar was nog een museum met een hele grote “gouden” boeddha aan de buitenkant, die kun je al van veraf zien liggen. Volgens onze reisgids was het museum niet bepaald bijzonder, dus dat hebben we overgeslagen.

Aan de overkant lag nog een “gouden” stupa, ook een soort tempel. Daarna zijn we ergens wat gaan drinken en toen kwam er even een tropische bui van een paar minuten en daarna zijn we terug gelopen naar het hotel wat nu gelukkig niet meer zover was en hebben we o ok even de paraplu moeten gebruiken. In het hotel hebben we onze zwemkleding aan getrokken en zijn gaan afkoelen onder de douche en in het water. Daar een paar uur gebleven. Af en toe kwam er even een beetje regen. Op een gegeven moment ben ik terug gegaan naar de kamer en ben aan dit verslag verder gegaan. Wim kwam wat later terug en was mooi op tijd binnen, want toen ging het even echt stortregenen. Later op de avond zijn we weer gaan eten in het restaurant van het hotel. We hadden mini loempia’s besteld en een hoofdgerecht en gevraagd of ze het hoofdgerecht een half uur na de loempia’s konden brengen. Maar dat snappen ze niet, want ik had het voorgerecht nog niet op of daar kwam de rest al! Na het eten naar de kamer gegaan en nog wat gelezen. De volgende morgen de laatste spullen ingepakt en na het ontbijt zouden we door de manager zelf van het hotel met zijn tuktuk naar Kandy worden gebracht, 75 km verder. Ik vond ze in dat hotel trouwens niet erg vrouw vriendelijk, Wim kreeg altijd als enige een menukaart en bij het avond eten was ik het zat en heb gevraagd of ik er ook een kon krijgen! Een vrouw die met haar man later kwam eten kreeg wel meteen een kaart, dus misschien heeft het geholpen. Sowieso wordt hier altijd de man als eerste, of alleen, aangesproken en dan de vrouw. Om 9.15 u vertrokken we en volgens de manager zou hij er twee uur over doen… Het was even een gedoe om de bagage goed weg te stoppen en een tas duwde de hele tijd in mijn rug, dus dat was niet lekker. Dat even anders gedaan en toen viel het wel mee. Bij een Hindoe tempel onderweg zijn we nog even gestopt,

en daarna had de tuktuk bestuurder de bagage anders gezet, omdat hij meende dat het zo beter was, dus niet. Toen maar weer alles zoals eerst. Daarna verder gereden naar Kandy. Toen we er bijna waren had Wim op een app op de telefoon gekeken hoe we moesten rijden. Helemaal de heuvels in en de ene bocht na de andere; ik vroeg me af of de tuktuk dat wel kon trekken. Uiteindelijk bleken we na wat rondvragen helemaal verkeerd te zijn. Omdat ik al 3 kwartier naar de wc moest zijn we ergens gestopt om wat te drinken. Daar was internet en konden we google maps gebruiken. We moesten helemaal terug naar beneden en hadden 20 km omgereden. Nu was het gelukkig nog maar een paar km. Bij het hotel aangekomen heeft Wim de tuktuk rijder betaald en gecompenseerd voor de extra tijd en kilometers. Na het regelen van de formaliteiten konden we naar onze kamer op de vijfde verdieping, waar vanaf de tweede een lift was. We hebben een mooie ruime kamer en een moderne badkamer. Het hotel ligt midden in de stad, niet ver van de beroemde Tempel van de tand. Na ons wat te hebben opgefrist zijn we te voet de stad in gegaan. We zijn gaan kijken waar de tempel precies was en daarna naar de overdekte markt gegaan.

Op de begane grond verkocht men groente, fruit, kruiden, vlees en vis (die ik hier niet zou kopen), en op de eerste verdieping allerlei textiel, schoenen, tassen, souvenirs e.d. Daarna hebben we een stuk langs het meer gelopen,

waar een lekker briesje was en zijn ergens wat fris gaan drinken. Hier hadden ze “naan” brood met een pittige groentevulling, wel lekker. Vervolgens nog wat door de stad gelopen en n een grote winkelstraat een restaurant ontdekt met een dakterras waar meer Europeanen wat zaten te drinken en daar nog een stop ingelast. Later zijn we naar het station geweest om te bekijken waar we a.s. maandag precies moeten zijn voor de trein naar onze volgende plek. Daarna terug naar het hotel om een beetje af te koelen. Wim wou dat doen in het zwembad, maar hij was snel terug, want het bleek meer een zwem badje te zijn! Na nog wat gelezen te hebben had Wim wat restaurants uitgezocht die wel aardig leken: eentje heette “World Spices” en bleek op de vierde verdieping van een winkelcentrum te zijn. Je ging naar binnen met een soort pasje en kon dan bij verschillende balies wat bestellen, bijv. Italiaans, Chinees, Thais, Sri Lankaans en een aparte counter voor drankjes. We hebben een rare combinatie gegeten: eerst Thaise kip kokossoep en daarna een grote pizza gedeeld, maar het was eens wat anders. Er zaten best wel veel Europeanen te eten. Daarna terug naar het hotel. Kandy is een grote plaats en we moesten weer even wennen aan de drukte en het verkeer. Bij het busstation is het overdag super druk, maar hoe later het wordt hoe rustiger. Hier en daar zijn voetgangerstunnels om over te steken en die heb je wel nodig! Vanmorgen, vrijdag, wou ik niet dat Wim de enige was die zijn hoofd heeft gestoten: ik wou op de badkamer in het halfduister even kijken of er wel een raam was en knalde zo met mijn hoofd tegen de glazen wand van de douche. Super stom, meteen een koud doekje er tegen en gelukkig is het geen bult geworden. Na een lekker ontbijt in het restaurant op de 7e verdieping, met een prachtig uitzicht, zijn we met een tuktuk naar de Tempel van de tand gegaan. In deze tempel, de grootste bezienswaardigheid van Kandy, zou een tand van Boeddha worden bewaard. Drie keer per dag vinden hier ceremonies plaats en is het erg druk. We waren net op tijd om trommelaars, fluitisten e.d. aan het werk te zien.

Bovendien waren er weer veel mensen, die bloemen en geld kwamen offeren.

In deze tempel waren verschillende ruimtes te bezichtigen, maar in sommige mocht je niet fotograferen. Ook was er een museum met allerlei mooie voorwerpen, waarvan een aantal waren geschonken door andere landen,

zoals Birma en Thailand om Boeddha te eren.

Daarna hebben we buiten nog wat rondgelopen in de tuin en zijn toen weer onze schoenen op gaan halen. We hadden allebei dorst en zijn naar het dakterras gegaan, waar we gistermiddag al waren geweest. Later nog wat door de stad en over de markt gelopen en terug naar het hotel. We hebben al vast wat spullen klaar gelegd om in te pakken, want morgen worden we om 7.00u opgehaald voor een tweedaagse trekking in de Knuckles Range, een heuvelachtig gebied, hier een 45 km vandaan. Tegen de avond zijn we terug gegaan naar het dakterras om daar wat te drinken. Vanaf 18.30u waren de tafels buiten allemaal gereserveerd en zijn we naar binnen gegaan om te eten. Vanaf 19.00u begon een orkestje te spelen, was wel gezellig en het eten was goed. De tafels buiten bleken allemaal gereserveerd te zijn voor een Nederlandse groep, die daar met reisleider wat kwam drinken. Uiteindelijk lagen we tegen 21.30u in bed. We hadden de wekker op 6.00u gezet en konden om 6.30u nog lekker ontbijten voordat we moesten vertrekken. Toen stond de jeep al klaar; het was voor mij nogal een hele heisa om er in te komen, nog lastiger dan de vorige jeep waar we mee naar het natuurpark gingen. Bij Wim lukte het wat beter; hierna moesten bij een ander hotel nog twee mensen opgehaald worden en dat duurde even, want er was een misverstand welk hotel het moest zijn. Er bleek een jong stel mee te gaan: een Duitser en een Française, die samen in Zurich woonden. Na 1,5 uur rijden en een sanitaire stop voor de vrouwen konden we uitstappen en aan de wandeling beginnen; de chauffeur ging terug naar Kandy om ons zondag weer op te halen. De wandeling begon rustig, maar op een gegeven moment werd het meer klimmen, ongelijke trappen lopen en over smalle paadjes.

Ik was blij, dat ik mijn stokken had meegenomen! Het bleek veel klimmen en dalen te zijn over lastige paden, rotsachtige stenen e.d. Maar de omgeving was wel prachtig met hele mooie vergezichten, een adelaar in de lucht boven een rijstveld e.d. De gids bood een paar keer aan om mijn rugzak te dragen, zodat ik beter kon lopen, want af en toe verloor ik bijna mijn evenwicht, omdat het hier en daar zo ongelijk is.

Na wat aandringen heb ik dat maar gedaan, maar eigenlijk wou ik niemand tot last zijn. De gids wist veel te vertellen over bomen en planten en stelde ons vragen hier over. Er groeide bijv. groene peper, kruidnagel e.d. en verschillende soorten fruit. Onder het lopen kregen we gelukkig vaker de tijd om even uit te rusten en wat te drinken. Op een gegeven moment kwamen we bij een waterval waar een vrouw de was aan het doen was.

Bij haar huis gingen we naar binnen waar we thee aangeboden kregen. De twee jongste kinderen hebben nog een liedje voor ons gezongen. Van thuis hadden we wat Hollandse klompjes meegenomen, die ik hun heb gegeven en dat vonden ze wel leuk. Daarna weer verder geklommen enz. Het was trouwens goed warm en ik zweette me een ongeluk; ik kon mijn gezicht af blijven vegen. We hadden een lunchpakket mee gekregen en toen we weer ergens gingen rusten op een paar stenen, zei Wim dat ik wat moest eten, want ik voelde me misselijk van de warmte. (Het is niet normaal zoals Marjan doet zweten. Thuis in de sauna zweet ze bijna niets maar hier drijft het er uit.)  Dus ondanks dat ik geen zin had dat toch maar gedaan en uiteindelijk smaakte het wel! Ik heb toen tegen Wim gezegd dat ik dit dus nooit meer zou doen! Ik heb me vaker afgevraagd waar ik aan begonnen was, maar Wim kon dit van tevoren ook niet weten.

De gids zei tegen me, dat we nog een uur moesten lopen naar een waterval, en als ik dat wou kon hij daar een tuktuk naar toe laten komen, zodat ik de laatste vier kilometer niet meer hoefde te lopen. Toen we daar aankwamen, zaten wat andere wandelaars daar op de rotsen uit te puffen. Om er te komen moest je een heel vervelend stuk naar beneden. Met hulp van de gids en op mijn billen omlaag lukte dat. De rest van ons groepje deed het gelukkig ook zo. Hier was een mogelijkheid om even het water in te gaan voor een koele duik, maar toen ik zag wat de anderen voor een capriolen hiervoor moesten uithalen, heb ik het maar gelaten.

Hoe jammer ik het ook vond, want ik  zweette nog steeds heel erg. Na de rust daar, moesten we hetzelfde rot stuk weer naar boven en dat ging niet anders dan op handen en voeten. Toen nog “gewoon” een stuk klimmen en tig trappen op naar de weg, waar we moesten wachten op de tuktuk. Nadat die gearriveerd was zijn zo wat alle rugzakken ingeladen, ben ik ingestapt en rijden maar! De anderen gingen nog vier kilometer lopend naar het zgn. “basecamp” waar we zouden overnachten. Met de tuktuk was het flink hobbelen over slechte paden en na 20 minuten rijden moesten we volgens de chauffeur nog 1 kilometer lopen, omdat de tuktuk daar niet kon komen. Die kilometer van hem bleek een half uur te duren; als ik vroeg hoe ver het nog was kreeg ik een onduidelijk antwoord en toen ik het een laatste keer vroeg, wees hij nog een stuk verder naar boven en ik reageerde met “O no”! want ik was kei kapot en moest steeds vaker stoppen om even uit te puffen. Gelukkig kwam er toch een eind aan en werd ik verwelkomd met een makkelijke stoel en de vraag of ik thee of koffie wou. Toen ik net aan de hete thee zat, kwam een kwartier later de rest al; tegen vier uur was iedereen er. Wij de anderen hebben het laatste stuk door de theeplantages gelopen.

Het basiscamp lag op een soort plateau waar je een schitterend uitzicht had. Er was een soort grote hut met een keuken en een slaapkamer en een ruimte waar je kon zitten om te eten. Voor wc en wastafel moest je buitenom. Wij sliepen in een grote tent met daar over heen een soort ijzeren afdak, zodat het net een huisje leek.

Voor matras, slaapzak en kussen was gezorgd. We hadden zelf een lakenzak meegenomen om die in de slaapzak te doen. De kok ging nog wat meer thee zetten en iedereen kon wel verdiend uit gaan rusten. Omdat ik erg veel gezweet had en me nog steeds misselijk voelde heb ik maar veel suiker in de thee gedaan, dan ging het hopelijk weer wat beter. Een half uurtje later begon ik te kokhalzen en was ik net op tijd op de wc waar ik heb moeten overgeven. Geleidelijk aan begon ik me daarna wat beter te voelen. De gids begon al over de wandeling van de volgende dag en ik heb toen aangegeven, dat ik dan misschien helemaal niet meer ging wandelen! Daarop zei hij, dat hij dan wel een “vlakke route” kende, maar in deze omgeving kon ik me dat niet voorstellen; voor hem is het dan waarschijnlijk simpel, maar voor ons niet. Wim vond het ook pittiger dan verwacht. We hadden ons al voorgenomen om zondag niet meer te gaan. Om een uur of half zeven kwam de kok zeggen dat het eten klaar was. Hij had goed zijn best gedaan: kip gebraden op een soort barbecuerooster, fijne bami met groente, een soort salade met fruit en pittige dingen en curry van aardappel; we kregen er ook nog een biertje bij, erg lekker! De gids en de kok bleken niet met ons mee te eten en zo konden we wel beter kennismaken met onze mede-wandelaars. De gids begon onder het eten een beetje raar te doen en daarna toen we buiten zaten bij een kampvuur werd hij steeds irritanter: hij gooide bijv. zijn slipper in het vuur of deed of hij een stoel op het vuur wou gooien en begon in zijn eigen te praten en van alles te doen om aandacht te trekken. Het leek wel of hij dronken was of iets anders had gebruikt en op een gegeven moment werd hij door de kok en nog iemand naar zijn tent gebracht. Wat later kwam hij weer terug en bleef stom doen. De anderen vonden ook dat hij raar deed. Het was net of hij met zijn gedrag 180 graden gedraaid was, vergeleken met overdag. Wij gingen allemaal rond negen uur naar bed en om een uur of elf schrokken Wim en ik op van een hoop gerammel op het ijzer rondom onze tent en het bleef duren, totdat Wim riep: ga terug naar bed! Volgens ons was dat ook de gids. Het was s’ avonds goed afgekoeld en rond middernacht moesten we naar de wc en was het helemaal mistig. Na een slechte nachtrust waren we om een uur of zeven wakker en bleken zowat al onze spullen wat vochtig te zijn. Na ons een beetje te hebben opgefrist en aangekleed heeft Wim tegen de gids verteld, dat we slecht hadden geslapen, omdat het had gespookt rond onze tent. Ook dat we niet meer gingen wandelen, o.a. omdat ik last had van mijn knie. Bovendien hadden we geen zin om nog een dag te gaan lopen met iemand die je niet meer kunt vertrouwen. Het andere stel zou sowieso maar 1 dag lopen en ’s morgens terug gaan naar het drukke Kandy, dus konden we samen met de jeep terug. Zij hadden niets gemerkt van nachtelijk kabaal, maar hadden wel met oordopjes in geslapen, zeiden ze. De gids had geregeld, dat de jeep tot bij het kamp zou komen, zodat we niet nog eerst weer een stuk naar beneden moesten lopen; en daarna ging hij er als een haas vandoor. Vervolgens hebben we nog genoten van een lekker ontbijt met zelfgebakken crackers, omelet, een soort curry, iets met kokos, fruit en thee. Later hebben we buiten genoten van de rust en het mooie uitzicht onder het genot van een kop koffie. Tegen tien uur kwam de baas van de organisatie ons halen met de jeep en hebben we ons beklag gedaan over de gids; gelukkig beaamden de anderen dat ook. Voor de zekerheid heeft hij ook nog iets hierover nagevraagd bij de kok. Daarna was het met de jeep een heel stuk naar beneden hobbelen en door mekaar gerammeld worden, totdat we bij een betere weg kwamen.

Halverwege werd van chauffeur gewisseld en hebben we betaald voor dit avontuur, maar minder dan afgesproken, omdat we ook eerder zijn gestopt. Na een goeie twee uur rijden hebben we afscheid genomen van onze reisgenoten en waren we ook zo in ons eigen hotel. Na een lekkere douche, want daar waren we wel aan toe, eerst onze spullen opgeruimd. Daarna zijn we wat gaan drinken op het dakterras, waar we vanavond ook een tafel hebben gereserveerd om te eten. Nu zijn we een paar uurtjes terug op de kamer. Morgen gaan we met de trein naar Nuwara Eliya.

Na ’s avonds op het dakterras lekker gegeten te hebben weer terug in het hotel en naar bed; nog even lezen en dan slapen. De volgende morgen hoefden we gelukkig niet zo vroeg op en zijn daarna op ons gemak gaan ontbijten. Toen onze spullen ingepakt en op de kamer nog wat gelezen. Tegen 10.30u hebben we ons door een tuktuk naar het station laten brengen.

Onze trein zou om 11.10u vertrekken, maar was te laat. Na een vertraging van 25 minuten konden we instappen en onze plaatsen opzoeken. Dit waren gereserveerde plaatsen in de 3e klas en tegenover ons zaten twee Sri Lankaanse vrouwen met een klein jongetje. Op een gegeven moment stapten zij uit en kregen we meer plaats. Er was ook een Koreaan, die wat ongedurig was en dan bij ons, dan weer bij de buren ging zitten en dan weer ergens anders naar toe was. Onze buren in de trein bleken uit Brugge te komen en zouden op dezelfde plaats als wij uitstappen. Af en toe kwamen er venters met eten, fruit e.d. langs. Ik had wel zin in chocolade, maar had er niet aan gedacht, dat deze wel zacht zou zijn, dus dat was een geknoei! De reis duurde vier uur en was super mooi; de omgeving werd steeds mooier met prachtige vergezichten, bossen en heel veel theevelden, waarbij de trein steeds hoger de heuvels in reed.

We waren behoorlijk gestegen sinds Kandy. Bij een station moest af en toe worden gewacht op een trein in de andere richting, omdat het maar enkel spoor was. Soms gingen we ook door een tunnel. Het was zo mooi, dat je je geen moment hoefde te vervelen. Tegen half vier moesten we in Nanu Oya uitstappen en helaas een flinke trap op met onze bagage. Buiten gekomen hebben we een taxi genomen naar ons hotel in Nuwara Eliya, 7 km daar vandaan. Dat werd nog even spannend, want de taxibestuurder kon het hotel niet vinden.

Wij hadden als gegevens hotel Delphin, maar dat stond nergens aangegeven. De chauffeur ging bellen met zijn baas, maar die wist het ook niet. We gingen toen bellen naar het hotel, maar het telefoonnummer bleek een Indiaas nummer te zijn. De chauffeur had een foto van het hotel op zijn telefoon en heeft die iemand laten zien; toen bleken we er nog maar 75m vandaan te zijn. Het hotel bleek Oyo Delphin hotel te heten en op een bord beneden aan de weg stond wel Oyo, maar niet Delphin, dus dat moet je maar weten. Ze mogen  nog wel wat doen aan hun pr! Het hotel ligt behoorlijk hoog en vanaf hier heb je een mooi uitzicht op de stad, maar het is wel een steile hobbel weg om er te komen. Het hotel schijnt pas open te zijn en we zijn nu de enige gasten. Toen we aankwamen was het allemaal nogal amateuristisch geregeld, maar de manager bleek er de volgende dag weer te zijn. Ze zijn wel aardig en behulpzaam en de kamer is o.k. Er is geen airco, maar die heb je hier ook niet nodig, want dit is de hoogste en “koudste” plaats in Sri Lanka. ’s Avonds koelt het  behoorlijk af en kun je een vest goed gebruiken. Overdag is het toch nog best warm, maar niet zo heet als op andere plaatsen. Ze noemen het hier “Little England” en veel huizen en bijv. het postkantoor zijn gebouwd in Engelse stijl, 

wel leuk. Later in de middag heeft iemand van het hotel ons naar de stad gebracht zodat we daar wat rond konden kijken. Toen  zijn we wat gaan eten en drinken in een pub; het was hier erg druk, maar het eten was goed. Daarna hebben we ons door een tuktuk terug laten brengen naar het hotel. Die tuktuks zijn wel sterk, want ze kunnen goed bergop rijden en over hobbelige, ongelijke wegen. Als je denkt dat de motor gaat afslaan gaat het toch nog goed! ’s Nachts heb ik een hemdje met korte mouwen van Wim geleend, was voor mij net een kort jurkje, om aan te trekken, want ik had geen pyama meegenomen. ’s Morgens zijn we rond negen uur gaan ontbijten en daarna nog een tijdje naar de kamer gegaan, want we wilden nog een hotel annuleren en een ander boeken; daar is Wim nog een tijdje mee bezig geweest. Toen dat geregeld was zijn we vanaf het hotel te voet naar het Gregory Lake  gelopen. Dit meer bleek in een park te liggen en je kon helemaal om het meer heen lopen; dat was leuk om  te doen.

Onderweg hebben we bij een kraampje koffie gedronken en we werden regelmatig aangesproken of we een boot wilden huren, want die lagen hier in alle soorten en maten. Na de wandeling rond het meer wilden we weer even uitrusten en zijn we in een groot restaurant cola gaan drinken. Daarna hebben we onze wandeling vervolgd naar het Victoria Park: een heel mooi park met veel verschillende bomen, planten, vijvers en veel grasvelden. Veel plantjes waren net gezaaid en werden met een afdakje van gevlochten bladeren beschermd tegen de zon.

Er was ook een restaurantje met een overdekt terras waar je wat kon eten en drinken. We hadden allebei een ananassap besteld en een soort snack van bladerdeeg met pittige groente. Dat smaakte goed. Je kunt hier trouwens op veel plaatsten allerlei fruitsappen krijgen. Na verder door het park gelopen te hebben zijn we bij een andere uitgang het park weer uitgegaan. Je moest hier als buitenlander 300 roepies (1,50euro) betalen als entree en er lopen parkwachten rond en natuurlijk ook tuinlieden, die de boel verzorgen. Vanuit de stad hebben we ons weer met een tuktuk terug laten brengen naar het hotel, want die weg gaat echt te steil omhoog om te lopen. Naar beneden valt wel mee. Op de kamer wat gerelaxt en de was gevouwen, die ze hier voor ons hadden gedaan. Om een uur of half zes weer te voet naar de stad gegaan om wat te eten. Dit keer in restaurant Milano, dat ons was aanbevolen door iemand van het hotel. Het eten was wel lekker, maar een paar dingen die we wilden bestellen hadden ze niet. Dat komt hier wel vaker voor, dan staat bijv. buiten een groot bord met allerlei sapjes die ze zouden hebben en dan is maar de helft verkrijgbaar. Of grote reclames van coca cola, maar geen cola te krijgen! Omdat ze in dat restaurant geen bier hadden en Wim zin had in een pilsje zijn we daarna nog een biertje gaan drinken in de pub van de avond ervoor. Daarna  met een tuktuk terug. Vanmorgen na het ontbijt weer naar de stad gelopen: we wilden met een tuktuk naar een theefabriek, hier een paar km vandaan. Niet om de fabriek te bezichtigen, maar vandaar uit zou je kunnen wandelen naar een waterval. Dus met een tuktuk  naar de fabriek toe, maar toen bleek dat het vanaf daar 5km heen en 5km terug was, en best veel klimmen over hobbelige paden. We hebben toen besloten om met de tuktuk verder omhoog te gaan tot een parkeerplaats. Vanaf daar was het nog 10 minuten lopen naar de waterval.

Dat was goed te doen en de waterval was de moeite waard. Na wat foto’s genomen te hebben terug naar de tuktuk die op ons had gewacht. De tuktuk rijder zei dat ik achter het stuur  moest gaan zitten en dan zou hij een foto maken.

Zo gezegd, zo gedaan en toen terug naar de stad. Daar aangekomen wilden we graag ergens wat gaan drinken waar we buiten konden zitten, maar dat is hier bijna niet te vinden. Het zou misschien kunnen bij de golfclub, maar dat bleek alleen voor leden te zijn. Na nog wat te hebben rondgelopen en geld gepind, ook dat moet af en toe, zijn we terug gegaan naar het Victoria Park. Want we wisten dat je daar wel buiten kon zitten! Op het terras lekker wat gegeten en gedronken op het gemak en na dat we het park uitkwamen weer een tuktuk gevraagd om ons terug te brengen naar het hotel waar ik aan het verslag ben gaan werken.

Later op de middag nog lekker gelezen en ’s avonds weer te voet naar de stad en daar in de pub gaan eten. We raakten er nog aan de praat met een Sri Lankaan, die vroeg waar we vandaan kwamen enz. Donderdag moesten we al om 05.00u op staan, want om 5.30u zou ons iemand komen ophalen. In het hotel had men een lunchpakket voor ons klaar gemaakt, omdat we niet zo vroeg al wilden ontbijten. Na nog even een kopje koffie gedronken te hebben vertrokken we met de chauffeur, die we voor twee dagen hadden ingehuurd. Het was ongeveer een goed uur rijden naar National Park Horton Plains om daar een wandeling te maken. Ik had van tevoren heel veel bedenkingen of ik dat wel zou doen. Wim heeft toen foto’s van de trekking laten zien aan de chauffeur en gevraagd of het ook zo zwaar was. Hij zei dat dat bij lange na niet zo was, dus heb ik het er op gewaagd. Nadat de entree was betaald werden onze spullen nog gecontroleerd voor we het park ingingen, want je mocht niks van plastic meenemen i.v.m. de dieren die daar leven. Dus dat hadden we allemaal in de auto gelaten; maar je mocht wel water meenemen in een plastic fles. We liepen over trappen en vlakke zandpaden, maar ook over keienpaden omhoog en omlaag.

Onderweg kwamen we langs meertjes en grasvlaktes, maar ook langs veel planten en bomen. We hebben herten gezien en veel mooie vergezichten. Het was een rondwandeling van ongeveer 3 uur en de chauffeur had ons aangeraden om rechtsom te lopen, want dat zou de makkelijkste route zijn.

Na een tijdje kwamen we vlakbij een waterval en omdat die wat lastig te bereiken was is Wim daar alleen heen gelopen en ik heb gewacht tot hij na 10 minuten weer terug was. Ongeveer halverwege kwamen we bij World’s End, dat zo wordt genoemd, omdat dat  lijkt alsof je aan het einde van de wereld bent. Hier heb je een schitterend uitzicht over de omgeving en kun je heel ver kijken. Nadat we hier foto’s hebben gemaakt en even uitgerust zijn we door gelopen richting Little World’s End.

Hier ook een heel mooi uitzicht, maar niet zo spectaculair als het vorige. Op een gegeven moment moesten we weer een stuk over keien e.d. omhoog en opeens verloor Wim zijn evenwicht. Een oudere mevrouw, die met moeite naar beneden was gekomen en net even stilstond werd nog in zijn val meegenomen, maar gelukkig had ze zich geen pijn gedaan en Wim ook niet. Het was wel weer schrikken. Na 3 uur waren we weer terug bij het beginpunt. Het was me reuze meegevallen en ik was blij, dat ik mee was gegaan. We hadden nu wel trek, want we hadden nog niets gegeten. Dus de lunchpakketten uit de auto gehaald en  wat verderop stond een groepje tafels en stoelen gemaakt van boomstronken en daar lekker gaan picknicken. Vervolgens terug naar de auto en onze reis voortgezet naar een theefabriek. Hier kregen we een korte rondleiding om het verwerkingsproces van de thee uit te leggen. Was wel interessant.

Daarna werden we naar het restaurant gebracht waar we natuurlijk thee aangeboden kregen. Wim wist niet of het gebruikelijk was om de jonge vrouw die ons had rondgeleid een fooi te geven en wou het vragen aan de chauffeur, maar daarna konden we haar helaas niet meer vinden. Omdat ik zin had in wat lekkers bij de thee had ik een stuk koffiecake besteld. Wim vond dat ik dat niet kon maken in een theefabriek, maar als ze het niet zouden verkopen, zouden ze het toch niet aanbieden? Bovendien snakte ik naar iets met koffiesmaak, want op de meeste plaatsen hier kun je helaas geen lekkere koffie krijgen. Daarna hebben we in de winkel nog wat thee gekocht om mee naar huis te nemen. De chauffeur had gevraagd of we nog in de theevelden wilden lopen, maar dat hadden we al met de trekking gedaan. Bovendien zagen we tijdens de autorit ook heel veel theeplantages met thee-pluksters, die echt hard moeten werken! Daarna hebben we onze reis voortgezet en zijn onderweg nog in een restaurant wat gaan eten. Hier was 1 wand helemaal van glas en had je een prachtig uitzicht op de omgeving met hoge heuvels en weer theevelden. Daarna zijn we verder gegaan richting Adams Peak,

want het was nog drie uur rijden met veel haarspeldbochten. Af en toe hou je je hart vast als je het verkeer ziet: er wordt ingehaald waar het eigenlijk niet gaat, verkeersregels worden regelmatig genegeerd en bellen onder het rijden is heel normaal. Voor alles wordt getoeterd, bijv. bij het inhalen, het ingaan van een bocht, en ook voor zwerfhonden en koeien midden op de weg. We reden veel over B-wegen die tamelijk hobbelig waren. Rond vijf uur waren we bij ons hotel in het dorp aan de voet van Adams Peak. 

Dit ligt eigenlijk helemaal niet ver van onze vorig verblijf in Nuara Eliya, maar omdat we van alles hadden bezichtigd waren we een heel stuk omgereden. Na ons op de kamer te hebben geïnstalleerd zijn we wat gaan drinken en daarna wat gaan eten in het hotel. Daarna zijn we nog even door het dorp gelopen; het was super druk en er was een markt met allerlei kramen, van groente en fruit tot snoep, en van speelgoed tot plastic bloemen enz. Daarna om een uur of half acht is Wim naar bed gegaan want hij wilde om 02.00u s’ nachts  Adams Peak gaan beklimmen. Ik ben nog wat in het restaurant gaan zitten met mijn boek en ben om negen uur gaan slapen, maar dat lukte niet zo goed want er was de hele tijd een of andere omroeper met een microfoon aan de gang, zodat het hele dorp kon meegenieten. Tegen 2 uur stond Wim op en ging zich klaarmaken voor de beklimming van ca. 6 uur (vier uur naar boven en twee uur terug). Toen we naar de markt waren geweest hadden we wel al een hoop mensen gezien (hele gezinnen), die al naar boven gingen en

toen Wim al een tijd bezig was om de trappen (5200) te beklimmen naar ongeveer 2,5 - 3 uur stond boven opeens de hele boel stil. ((zie video) Er kwam geen beweging meer in; Wim stond wel een kwartier stil op een plek en moest eigenlijk nog maar 1 uur naar boven. Maar op deze manier ging het niet lukken om met zonsopkomst boven op de berg te zijn en is hij maar omgedraaid; wel frustrerend want het ging goed.

Om 7.30u was hij terug in het hotel en na een pilsje gedronken te hebben eerst gaan douchen, want hij was kliedernat van het zweet. Na een ontbijt zijn we vertrokken voor een autorit van zes uur naar Mirissa aan de zuidkust. Eerst hadden we gepland om nog twee nachten naar Ella te gaan, maar omdat daar niet veel te doen was, behalve weer wandelen, hebben we besloten om eerder naar de kust te gaan. De chauffeur hadden we al meteen van tevoren gevraagd of hij ons daarheen wou brengen, dus zo gezegd zo gedaan en tegen half tien vertrokken voor weer een hele mooie, maar vermoeiende rit. Na zo’n 4,5 uur zijn we even gestopt voor toilet en korte lunch en daarna weer verder. Tegen half vier waren we in ons hotel en nadat we de chauffeur hadden betaald ging die weer helemaal terug naar Nuara Eliya voor nog een rit van zes uur. We waren een beetje moe van de lange zit en zijn wat gaan drinken bij een strandtent waar we vanaf het guesthouse maar de hele drukke straat voor hoefden over te steken om er te zijn. Gisteren was het hier benauwd en moesten we weer een wennen aan de warmte vergeleken met het hoogland waar we vandaan kwamen. Dit guesthouse hebben we geboekt tot morgen (zondag) en dan hebben we drie nachten een ander hotel, dat we al eerder hadden geboekt, maar niet bij te boeken was. Dat ligt aan een rustige weg, een beetje verder van het strand. Daarna hebben we op bed wat gerust en zijn we op het dakterras van het guesthouse  gaan eten. Na een redelijke nachtrust hebben we bij het guesthouse ontbeten en zijn daarna naar het strand gegaan.

Ik ben maar even een stukje het water in geweest, want de golven waren erg hoog , Wim heeft wel meer gezwommen. Je ziet hier ook veel surfers. We hebben de hele tijd bij een strandtent gezeten en lekker gelezen en af en toe wat genuttigd. Nu al weer een tijdje op de kamer.

Vanavond hebben we ook weer bij het guesthouse gegeten, allebei krab; wel een gepeuter, maar erg lekker.

Zondagmorgen zijn we gaan ontbijten op het strand en daarna hebben we ingepakt om weer te verkassen. Met een tuktuk zijn we naar het volgende hotel gegaan. Na de formaliteiten te hebben afgehandeld hebben we ons klaar gemaakt om naar het zwembad te gaan. Hier zijn we zo’n 1,5 uur gebleven en vervolgens weer naar het strand. Bij een strandtent zijn we wat gaan drinken, maar omdat op dit stuk strand de golven erg hoog waren, zijn we hierna door gelopen naar onze “oude” strandtent. Op een gegeven moment begon het flink te regenen; dit was na vrijdag toen we onderweg naar hier waren, de tweede serieuze bui in onze vakantie. Toen het opgehouden was met regenen, was het wel wat benauwder geworden. Na een paar uur zijn we terug gegaan naar de kamer en hebben op bed lekker wat gelezen. ’s Avonds wilde Wim bij “Mama’s Kitchen” wat gaan eten, dat zou een goede recensie hebben. Maar toen we daar kwamen vonden we het niet uitnodigend uitzien en zijn naar het strand gegaan. Bij alle strandtenten staan ’s avonds de stoelen en tafels op het strand en overal branden kaarsjes, het ziet heel gezellig uit.

Er staat bij ieder restaurant een bak met allerlei vis, die je uit kunt zoeken om te eten. Ik had een vis besteld, maar weet niet wat de Nederlandse naam is, en Wim garnalen, allebei met frietjes en salade. Het smaakte heel goed. Later zijn we over het strand terug gelopen naar het hotel: nog even wat lezen en dan lekker slapen. Maandag morgen zijn we rond 9.00u gaan ontbijten in het “restaurant” van het hotel; dit is grotendeels open, met wel een dak van gevlochten bananenbladen. We hadden om 10.00u afgesproken met een tuktuk bestuurder, die ons naar Galle zou brengen. Dit is een havenstad zo’n 30 km hiervandaan. Onderweg hierheen hebben we nog een zeeschildpaddencentrum bezocht. In verschillende bassins zwommen schildpadden in allerlei groottes, sommige hadden een vin verloren.

Er liggen eieren in het zand die uitgebroed moesten worden en er waren ook al kleine schildpadjes uitgekomen. Tegen een extra betaling kon je zo’n baby schildpad uitzetten in de zee en dan hopen dat het diertje het zou overleven. Normaal zou een schildpad de eieren ergens op een beschutte plek op een strand leggen. Als ze uit  komen gaan de baby schildpadden naar zee en als ze overleven komen ze later als ze volwassen zijn naar het strand waar ze geboren zijn terug, om zelf eieren te leggen. De schildpadden die in “gevangenschap” zijn geboren weten niet waar ze vandaan komen, en kunnen dat dus niet doen; daarom wordt dit soort initiatieven door kenners afgeraden. Hierna zijn we doorgereden naar Galle en heeft de tuktuk ons bij het fort afgezet.

De Nederlanders zijn in 1663 begonnen met de bouw van dit fort, dat aan drie kanten uitkijkt over de zee, dus een goed uitkijkpunt! Binnen het fort heb je heel veel pittoreske straatjes met koloniale gebouwen, kerken, een moskee en bijv. een oud ziekenhuis waar nu mooie winkels in zijn gevestigd.

Er zijn verder ook veel mooie galeries, juwelierszaken, restaurantjes en souvenirwinkels met betere spullen dan het geijkte. We hebben hier van alles bekeken en gefotografeerd en tussen door een paar keer ergens wat gedronken want het was erg warm.

Maar de stad was absoluut de moeite waard! Om 14.30u zou de tuktuk ons weer ophalen en zijn we terug gereden naar Mirissa. Vanaf de drukke weg kon je meestal het strand zien en we zijn nog ergens gestopt, zodat Wim foto’s van boten kon maken.

Tegen vier uur waren we weer terug in het hotel en hebben we met de bestuurder van de tuktuk afgesproken om ons morgen met een taxi naar onze volgende verblijfplaats te brengen. Je moet hier wel altijd onderhandelen over de prijs, want in eerste instantie vragen ze altijd teveel. Wim is nog even naar het zwembad gegaan en ik ben op bed gaan liggen met de airco aan om even bij te komen. Gisteravond wilden we gaan eten bij de strandtent waar we overdag al een paar keer zijn geweest. Dit keer eens geen vis of schaaldieren, maar Wim rijst met groente en voor mij pittige kip met frietjes en salade. Het was erg druk en op een gegeven moment begon daar een band te spelen. Eerst was het leuk, maar het geluid werd hoe langer hoe harder. We hebben toen onze tafel een stuk er vanaf gezet, het hielp een beetje, maar je kon nauwelijks met mekaar praten. Toen we klaar waren met eten en de rekening hadden gevraagd glimlachte een jonge vrouw aan een tafeltje vlakbij naar mij, dus lachte ik maar terug. Ze zat daar met twee andere vrouwen, en even later kwam ze aan Wim vragen of hij met haar wou dansen.  Wim zei dat we wilden vertrekken en om de rekening hadden gevraagd. Ze bleef aandringen en Wim zei nog een keer “nee” en zei tegen mij: als ik niet met jou dans, dan toch ook niet met haar, en stel dat ik het had gedaan, was ik daarna misschien wel mijn beurs en telefoon kwijt… Bovendien zaten er genoeg jongere mannen waar ze het aan had kunnen vragen, dus het was een ongemakkelijke en rare situatie! Na dit gedoe zijn we over het strand in de richting hotel gelopen, maar zijn eerst bij een andere strandtent nog wat gaan drinken.

Ondanks, dat het een stuk van waar de band speelde, af was, kon je de bassen nog horen. Vanmorgen (dinsdag) zijn we na het ontbijt naar het strand gegaan en zijn daar tot een uur of half vijf gebleven. Toen we terug waren in het hotel is Wim nog het zwembad in gegaan en ben ik op de kamer aan het blog gaan werken.

s, Avonds wilden we weer op het strand gaan eten, maar dan bij de zaak waar we de vorige avond iets hadden gedronken. Helaas was nu daar harde muziek, dus wat verder van de muziek weg gegaan. Wim heeft garnalen besteld en ik een gegrilde vis, die ik had uitgezocht. Er kwamen frietjes en salade bij, erg lekker en de vis was heerlijk mals. Het was een fijne, relaxte avond, onze laatste in Mirissa.

De volgende morgen, na het ontbijt hebben we ons naar het volgende hotel laten brengen in Aluthgama, ongeveer 1,5 uur rijden, met een stuk over de enige autoweg van Sri Lanka waar je een tol van 1,50 euro moest betalen. Dit hotel hoort bij een watersportcentrum, waar je allerlei boten kunt huren om tochtjes te maken of te gaan vissen, maar wel allemaal prijzig. Wim wou graag een keer gaan vissen op zee, maar voor 1 persoon alleen was dit erg duur en helaas hadden ze voor de komende dagen nog geen andere boekingen. Het hotel ligt direct aan de Bentota rivier en aan de overkant van de rivier ligt het strand.

Na onze aankomst in het hotel zijn we eerst op zoek gegaan naar een pinautomaat, want we hadden bijna geen cash geld meer. Bij de eerste drie lukte het niet, was waarschijnlijk alleen voor lokale transacties. De volgende automaat keerde gelukkig wel geld uit! Onderweg terug naar het hotel zagen we een bordje “Beergarden” staan en dat leek ons  een goed idee. Het bleek om een restaurant te gaan met een mooie tuin waar je lekker onder een boom kon zitten met een mooi uitzicht op de rivier. Dus daar wat gedronken en genoten van de koelte en de rust. Hierna even terug naar de kamer en later te voet naar het strand om te kijken hoe en wat. Helaas waren hier geen strandtenten waar je lekker kon zitten; we hebben wat gedronken bij een plekje waar in de schaduw een paar stoelen stonden en dat was alles wat men te bieden had.

Het strand bleek eigendom van “de Sri Lanka tourist board”, die het verhuurt aan hotels. Als iemand hier strandbedjes verhuurt is men illegaal bezig… Er waren  ook nergens toiletten of andere faciliteiten. Na een wandeling over het strand zijn we bij een restaurant, dat een beetje verder van het strand terug lag, wat gaan drinken. Om er te komen moest je eerst drie trappen op en voor Sri Lankaanse begrippen was het erg duur. Je had wel een mooi uitzicht op de oceaan. Hierna zijn we terug gelopen naar het hotel en hebben wat gelezen. Later zijn we buiten bij het hotel aan het water gaan eten. Het zag er gezellig uit met kaarsen op de tafels en wat we hadden besteld was lekker. We hadden geen ontbijt inbegrepen bij de kamer en zouden wel kijken waar we ’s morgens zouden eten. Donderdag morgen gingen we eerst naar het station om uit te zoeken hoe laat op zaterdag de treinen naar Colombo gingen en vanuit Colombo wilden we dan de bus nemen naar Negombo om daar onze laatste nacht in Sri Lanka door te brengen. We hebben daar hetzelfde hotel gereserveerd als waar we aan het begin van onze reis zijn geweest. De treinen gingen op verschillende tijden en je kon van tevoren geen kaartjes reserveren, dus je moest op tijd daar zijn en dan afwachten of je mee kon. Na het bezoek aan het station wilden we ergens gaan ontbijten, maar dat was niet zo simpel. Uiteindelijk vonden we een bakkerijtje, waar we een soort broodje en iets met bladerdeeg bestelden en thee. De inhoud van het bladerdeeggebak bleek iets met vis te zijn, dus na 1 hap trok Wim een vies gezicht en moest ik het opeten. Het tweede stuk kreeg ik niet meer op en in de thee hadden ze helaas veel warme melk gedaan, waar even later een vel op zat, brrrrr, terwijl we zwarte thee hadden besteld. Dat was het vieste ontbijt wat we hier hebben gehad. Daarna zijn we naar de restauranttuin van woensdag gegaan en hebben daar een ijskoffie gedronken en fruit gegeten en daarna terug gegaan naar het hotel; we hebben de rest van de dag op de kamer en het balkon doorgebracht. We hadden geen zin om naar het strand te gaan, omdat je daar nergens lekker kon zitten en hebben veel gelezen. Gisteravond zijn we gaan eten bij het restaurant met de mooie tuin: Wim had iets met kip en noedels, maar het was voor hem niet pittig genoeg en ik had curry met vis en dat was lekker, alleen teveel. Vanmorgen, vrijdag, zijn we daar gaan ontbijten: Wim gebakken eieren, voor mij een (pittige) omelet, voor ons allebei brood, jam, fruit en een sapje van watermeloen en thee. Op de meeste plaatsen krijg je een bord met fruit bij je ontbijt; we hebben nog nooit zoveel verse watermeloen, papaja,  ananas en banaan gegeten als hier, lekker fris! De manager had ons gisteravond 10% korting beloofd op ons ontbijt; ik dacht dat het een grapje was, maar het bleek serieus! Na dit ontbijt is Wim op zoek gegaan naar een vervoersbedrijf om te informeren naar een taxi om ons morgen naar Negombo te brengen, want achteraf vonden we trein, bus en ook nog tuktuk als vervoer wel een erg omslachtig gedoe om daar te komen. Hierna gingen we toch nog eens proberen om naar het strand te gaan; volgens iemand van ons hotel waren daar wel hotels waar je  kon zitten en wat kon drinken, ook al had je geen kamer. Een medewerker van het hotel heeft ons met een boot de rivier over gezet en vroeg hoe laat we weer opgehaald wilden worden. We vonden dat lastig in te schatten en wilden te voet terug komen. Bij het eerste hotel waar we gingen vragen of we daar mochten zitten kwam meteen een beveiliger op ons af. Hij vroeg naar ons kamernummer en toen bleek dat we daar geen kamer hadden ging het feest niet door, helaas. Wim wou toch even de zee in, dus zo gezegd zo gedaan. Daarna hebben we een stuk over het strand gelopen en zijn het gaan proberen bij het volgende hotel: “Avani” in Bentota.  Voor hun was dit geen probleem, dus hebben we hier lekker een paar uur gezeten onder een parasol en een paar drankjes genuttigd. Om een uur of half vier zijn we terug gaan lopen naar het hotel en hebben onder de douche het zand afgespoeld. Wim heeft nog op het balkon gelegen en ligt nu ff op bed te snurken. Ik ben met het blog aan de slag gegaan. Daarna nog wat gelezen en toen zijn we buiten aan het water bij ons hotel gaan eten. Wim had een gerecht besteld wat hij twee dagen eerder hier ook had gegeten: rijst met gekookt ei, kip en cashewnoten, erg lekker volgens hem. Ik heb gegrilde tonijn gegeten met peterselie aardappels en frietjes, helaas geen salade of groente erbij, maar toch lekker. Vanmorgen zijn we weer uitgebreid gaan ontbijten in de restauranttuin aan het water en erna hebben we ons boeltje gepakt, want om 10.00u hadden we een taxi besteld. Deze taxi heeft ons in een dikke twee uur naar Negombo gebracht. Hier logeren we nog een nacht in hetzelfde hotel waar we aan het begin van de reis zijn geweest. Nadat we onze spullen op de kamer hadden gezet,  hebben we ons omgekleed en zijn nog een laatste keer naar het strand gegaan. Na een paar uurtjes daar zijn we terug gegaan naar de kamer om ons te douchen, wat uit te rusten en alvast wat dingen in te pakken. Vanavond gaan we hier nog een keer lekker eten en morgen na het ontbijt vertrekken we om 9.30u met een taxi naar het vliegveld, 20 km hier vandaan. Onze vlucht gaat om 12.50u Sri Lankaanse tijd en we hopen rond 22.30u onze tijd in Amsterdam te landen. Omdat we dan geen trein naar huis meer hebben slapen we 1 nacht in de buurt van Schiphol en maandagmorgen met de trein naar Beek.